Kurai’s Blog

een poosje terug vroeg ik om vragen, [url=http://www.renesmurf.nl new=true]Renesmurf[/url] vroeg zich “de zin van het bestaan” af, Een veel overdachte vraag, lastig om daar nog een origineel antwoord op te geven. Het is een soort kip en ei stelling, hoewel ik in deze er zeker van ben dat er eerst een ei was alvorens deze de kip produceerde, de twee vogels die zich met het voortbrengen van het ei hebben geamuseerd waren zeker geen kippen, rare vogels, dat wel.. Zijn wij hier op aard om aan een zin te voldoen? Een overkoepelend doel? Zin te geven aan ons bestaan? Of is het juist ons bestaan dat het doel is? Alles lijkt daar wel op te wijzen, onze grootste drijfveer is overleven, voortplanten, het bestaan heeft geen zin, het bestaan is de zin. voila..

Die avond lees ik even extra voor, stop ze extra goed in, zing een extra liedje, geef een extra zoen, negeer het geroep dat van beneden komt, van hoe laat het wel niet is, bedtijd enzo. Deze ochtend vang ik alles zo goed mogelijk op. Alle verwijten,chagerijnige blikken, mijn eigen ochtend humeur. Probeer het in ieder geval. Geniet nog even van het gegeit, de vrolijke lachjes. Deze ochtend geef ik ze een knuffel, wens ze veel plezier, lief zijn!, goed luisteren! Ze stappen in de auto, ze zwaaien, ik zwaai terug. Het is nu nog voor een week, volgende keer voor altijd.. My future looks so bright.. From now on I shall wear shades every day.. To hide the tears for the sun.. Too afraid she will start crying too..

Nooit meer wachten op “eerst nog even een kopje koffie” Nooit meer pas om elf uur de deur uit voor de weekendboodschappen, de winkel is niet voor niets om negen uur open! Nooit meer “wil jij nog een keer dit of dat doen, dan doe ik het morgen” om het de volgende dag weer te horen. Gewoon weer in m’n blootje onder de dekens kruipen. Gewoon ongestoord van mijn muziek kunnen genieten. Gewoon, nooit meer, al die futiele dingen die een mens gelukkig kunnen maken… My future looks so bright.. From now on I shall wear shades every day..

“Droom jij wel eens van andere vrouwen?” De vraag kwam in het kader van over hoe ik de toekomst zag op zich niet zo heel plots opzetten. Maar het gebruik van het woord ‘droom’ heeft bij mij toch altijd een vrij strikte betekenis. Dromen doe ik als ik slaap. Veel zelfs. Slapen misschien te weinig, maar dromen zijn er altijd. In mijn optiek kwam de vraag ietwat vreemd over. Mijn antwoord was vrij duidelijk. “Neen”. Ik droom namelijk niet over andere vrouwen. Ergens een lovenswaardige trouwheid, anderzijds een lastige onbewuste angel in het scheidingsproces, droomde ik maar over andere vrouwen! Maar mijn interpretatie van de vraag had niets van doen met het dromen welke zich tijdens mijn slaap manifesteerd. Dromen stond hier voor wegdromen, fantaseren. Met dit besef veranderd ook gelijk mijn antwoord. Fantaseren niet alleen, regelmatig flirten, meer dan genoeg. Nu hoef ik maar de straat op te gaan en hoofden draaien zich om, zo bescheiden ben ik wel. Van jong tot oud. En niet alleen vrouwen 🙁 Maar voorlopig blijft het daarbij. Beetje kijken. Blikken en blozen. Heb even genoeg aan mijn hoofd. Die angel moet er nog uit. Pas dan zal ik weer werkelijk dromen van andere vrouwen.

Flash en 3d gaan heel goed samen, moet uitkijken dat ik niet straks nachtenlang bezig ben om de papervision engine onder de knie te krijgen, zeker met dingen zoals: dusch.. [url=http://www.rhythmoflines.co.uk/ new=true]http://www.rhythmoflines.co.uk/[/url]

Van een slordige hondervijftig regels code die de lading net niet dekten en maar bleven groeien, naar vijftig regels die ruimte bieden voor een oneindige groei, twee heel goed werkende functies, dat maakt mijn dag weer goed, Draw a line more is less is [url=http://www.youtube.com/watch?v=seKED39QqTU new=true]minimal[/url] Form, earth, life Decide something less decisional Light and shade Time and space

In alle vroegte sluipt het mannetje de trap af. Op zijn blote voeten. Tree voor tree.

Zijn slippers staan al bij de deur, de avond tevoren al netjes klaargezet. Op het tafeltje een zakje boterhammen.

De zon komt net boven de horizon kijken. Het gras tussen huis en schuur, nat en kil, kriebelt aan zijn blote tenen.

In het schuurtje staat een hengel, gisteren gehaald. Met de hengel over de schouder gaat het mannetje op pad.

Het pad gaat door het bos naar de duinen en het strand. De zee ruist, het water tikt aan zijn slippers. De grote leegte stemt het mannetje meer dan tevree. Zo staat hij daar. Zijn hengel vergeten.

Plots steekt een visje zijn kop op uit de golven en roept naar het mannetje: "Hé! Hé mannetje!"

Het mannetje kijkt verwonderd naar het visje.

"Hé mannetje, waarom gooi jij je hengel niet uit?"

Het mannetje kijkt naar zijn hengel. "Ik staar veel liever naar de zee. Laat me verzwelgen in het geruis. De wind om mijn oren. Wat als ik mijn hengel uitgooi, een vis vang? Wat dan? Dan is mijn rust toch verstoord? Ik zou de vis van haak moeten halen, glibberig, mijn vingers vol schubben en slijm."

"Vanwaar dan toch die hengel?" vroeg de vis verbaasd.

"Hoe zal ik dat eens uitleggen.. mijn vrouw.. zij vind het vreemd zoals ik ben, zoals ik graag staar naar de zee, genieten kan van niets, tevreden ben met wat ik heb, al is het niets."

"Dus die hengel laat je vrouw denken dat je vissen gaat?"

"juist."

"En als je zodadelijk thuis zal komen, zonder vis?"

"Dan zal ze me verwijten dat ik niet vissen kan, dan kan ik dat beamen. Dan ga ik naar de viskraam, vertel haar hoe goed ze koken kan, zo gaan we beide tevreden weer naar bed."

"Wat als je eens iets wensen kan? Wat wens je dan?"

"Och visje toch. Ken je niet het verhaal, van het mannetje Timpetee en botje in de zee. Zijn vrouw die heette Jessebil, zij wist niet wat ze hebben wil"

[img=images/dante_op_paddestoel.jpg popup=false float=right]Alles zat mee. We vertrokken, zonder ruzie, wat op zich het meest opmerkelijke van de dag was. De wind zat mee, dat beloofde wel weer wat voor de terugweg. Het weer zat mee, we hebben maar een paar(echt maar twee) druppels gevoeld. Het was niet druk. De kinderen zaten heerlijk op de fietsstoeltjes. We waren wel later vertrokken dan gepland, zo’n drie uur later. Slaap leek ons op het moment dat de wekker ging belangrijker dan om zeven uur in de ochten bij de Efteling te zijn en de kinderen kunnen toch nog geen klok kijken. Het was een heerlijke route om te fietsen, ruim een uur over landelijke weggetjes, langs uitgeschoten bermen en hoge bomen. Her en der wat dierenschaar, die door de kinderen luidkeels in hun eigen taal werden begroet. Omdat A. jarig was die dag(07-07) mocht ze gratis naar binnen, we hadden al een gratis kaartje en een kaartje met korting, dus dat geld hebben we(helaas niet bespaard) gretig elders weer uitgegeven. Al met al was ons laatste gezamelijke uitstapje meer dan geslaagd.

[url=http://euromails.web-log.nl/mijn_weblog/files/07_thermostatic_paninaro.mp3][img=images/psb8bit1.gif popup=false]07_thermostatic_paninaro.mp3[/url]

naar aanleiding van de stelling van de week bij [url=http://chuijbregts.wordpress.com new=true]Chantal[/url]: Vadertje staat predikt vanaf een nieuwe kansel. Nieuwe burgelijke maatstaven worden verkondigd, door onze strotten geduwd. Verantwoordelijkheden zijn leuk, maar mogen vooral niet meer bij de burger liggen. Waar een aantal jaar terug de ‘zelfredzaamheid’ van de burger geeist werd en continu tegen een gesloten deur aan liep. Geeft de regering carte blanche aan de instanties om de burger vooral binnen te laten en daarna pas de deur goed op slot te draaien. Toen we ons zelf moesten redden was er amper steun te vinden. Nu wordt de steun zonder aanvraag opgedrongen. Geen onderscheid meer tussen de persoonlijkheden. Alle gevallen worden door dezelfde maalstroom gehaald, alles volgens de richtlijnen. Vanwaar die omslag van de zelfredzaamheid naar de overtrokken bemoeienis? Waar is de gulden middenweg? Laat ons met rust, maar steun ons wel als we daar echt om vragen. we redden ons wel, heus, mocht dat niet zo zijn, wees er dan ook voor ons. Wees niet zo overbezorgd vadertje staat. Wij zijn dan wel uw kinderen, maar wij zijn heus volwassen.