De bus liet op zich wachten, de navolgende bus ook. Dus de benenwagen gepakt naar het station. Daar aangekomen was het euvel van de niet rijdende bus gereduceerd tot een half uur wachten op een andere bus. Mijn maag wilde niet wachten en knorde ontevreden. Op naar het voedsel. “kan ik u helpen?” vroeg een vriendelijk gezichtje onder een afzichtelijk petje. “Neen” wou ik zeggen. “Neen, ik prefereer grote patatten.” Maar zo ben ik niet. Ik nam genoegen met de franse frietjes en de twinkel in haar ogen.