Het volgende fragment is van een serie uit de stal van Jim Henson. The Story Teller. Sprookjes. Vertelt door John Hurt. Tot leven gebracht door de Henson Creature shop. Een echt familie bedrijf waar het poppenspel van vader op zoon is overgegaan. Een magische serie waarin geen enkele scene en overgang aan het toeval werd overgelaten. Waar CGI nog niet was ingetreden maar toch alle grenzen werden overschreden. [b]The StoryTeller – The Soldier and Death[/b] Een soldaat. Net terug van het slagveld. Door zijn goedheid beloond met een magische zak en dito speelkaarten. De soldaat gaat zijn geluk beproeven in een vervallen, door duivels bezeten paleis. De avond valt en de duivels komen aangevlogen. De soldaat. Zonder vrees. Stelt voor te spelen. Zijn ziel. In ruil voor veertig potten goud. Hij schud de kaarten. Magische kaarten. Deelt. Speelt. Wint. Deelt. Speelt. Wint. Tot groot ongenoegen van de duivels die des duivels zijn. Keer na keer wint de soldaat. Deelt. Speelt. Wint. De duivels verdenken hem van valsspelen, maar dat kan niet, zij spelen nochtans vals en verliezen evengoed. Tot alle potten goud verspeeld zijn. De duivels zinnen op wraak, maar de soldaat is ze weer te slim af, hij pakt zijn zak en beveelt de duivels in de zak te kruipen. Zo verslaat de Soldaat de duivels. De rest van het verhaal gaat over hoe de soldaat de dood te slim af is. Maar dat kan ik niet zo meesterlijk vertellen als John Hurt en de beelden die het poppenspel oproepen. Deze specifieke scene is waarschijnlijk een van de meest arbeidsintensieve scenes geweest, ik heb de duivels niet kunnen tellen, maar het waren er toch aardig wat. Allen zeer gedetaileerd en voorzien van hun eigen gelaatstrekken die zeer ‘natuur-getrouw’ bespeeld konden worden. Daarnaast is het de zwarte humor die hierin verwoven was iets wat mij aansprak.