Deze avond ben ik alleen thuis, heb geen zin om te koken en vat het plan om om de hoek wat te halen. Het is niet heel koud buiten, nog voor ik bij de hoek van de straat ben hoor ik dat de tram er aan komt. Ik besluit om de tram te pakken en verder te gaan dan de hoek.
Ik eet wat op het station. Het is er altijd druk, ik zit met mijn gezicht naar de stationshal en kijk naar de mensen. Ze staan te wachten, lopen, rennen, gericht of dolend met hun hoofden starend, zoekend naar iets van houvast. Ik verlaat het station en begeef me naar een kroeg. Wetend dat er die avond van alles te doen is zodat ik me in mijn eentje niet hoef te vervelen. Ik ga aan de bar zitten, naast een man met een speciaalbiertje. Ondanks het vroege uur heeft hij er al meer op dan goed voor hem is, een kwade dronk in toom gehouden door de man, waarschijnlijk zijn stapvriend, die aan de andere kant naast hem zit. Ik twijfel of ik een kruk op moet schuiven. Ik kijk links van me, er zijn nog krukken vrij en ik zie een man met een boek. Af en toe kijkt de man in het rond, naar de deur, alsof hij iemand verwacht.
Er is theater in het café vanavond. Aansluitend een pop-quiz. De reden dat ik dacht dat het wel leuk zou zijn om de stad in te gaan in plaats van thuis op de bank chinees te eten. De voorstelling begint, de man met het boek blijft lezen, met zijn rug naar het gezelschap dat met goed gevolg zijn uiterste best doet om het publiek te vermaken. Nu de voorstelling is afgelopen leest de man nog steeds. Ik kijk naar de omslag van het boek, geen heel erg aansprekende cover, de titel blijft niet hangen, een vage term. Het komt semi politiek over. De man hoopt waarschijnlijk aanspraak te krijgen, ik kan hem vragen waar het boek over gaat, in zijn val lopen en de hele avond lang zijn monoloog aanhoren over ideeën die mij totaal niet inspireren en mij alleen maar energie kosten omdat alles wat ik zelf inbreng niet past binnen het bekrompen kader van de schrijver van het boek.
Het wordt nu wat drukker. De man met het boek blijft alleen en blijft lezen. Er wordt regelmatig gemeld dat je je kan inschrijven voor de popquiz. Ik besluit op het laatste moment om me in te schrijven voor de quiz in plaats van alleen passief aanwezig te zijn en mee te kijken met de mensen naast me. Ik moet een team-naam verzinnen, Daantje de wereldkampioen is misschien wat pretentieus, dus ik schrijf Remy bovenop de vragenlijst. De eerste ronde gaat echt heel slecht, van de tien nummers met artiest heb ik er in totaal twee herkend, waarvan de een enkel de titel en de ander enkel de artiest, dat zijn maar twee van de twintig punten verdiend. De tweede ronde krijg ik hulp van degeen die naast me is komen zitten, dat scheelt wel.
Team Remy schuift iedere ronde een plaatsje naar voren maar blijft wel in de achterhoede. We praten wat over de muziek, over de stad, over het werk, bestellen voor elkaar een biertje. De quiz is afgelopen, de nacht nog lang niet, maar ik besluit dat het wel goed is zo.
Volgende keer neem ik versterking mee.