Was ik voordat ik op vakantie ging nog enthousiast over alles wat met social media, bloggen, twitter en wat dies meer zij, had me gestort op google+, deed vol overgave mee aan een #blogpraat, het tweede scherm bij zomergasten, nu ik terug in den landen ben bekruipt me het gevoel dat ik digitaal ontwend ben. Ik zie er waarlijk tegenop om mijn twitter account weer op te roepen, blogs te gaan lezen, me digitaal weer hoorbaar te maken. Ik ben maar een weekje weg geweest, heb zowaar iedere dag netjes een dagboek bijgehouden, iedere dag een blad of drie vier volgeschreven, dat voor een vakantie waar vooral veel niets doen en rust op de agenda stond. Het is niet het schrijven, wat dan wel? Een week lang heb ik geen verplichtingen gehad, ik had wel een globale planning, om en om een dagje camping, dagje iets doen. Maar meer dan dat was het niet, geen verplichtingen, geen internet, geen andere sociale contacten dan hen die bij ons op het veldje stonden, te wachten bij het fritkot, tijdens het afwassen, ook met de kinderen aan het zwemmen waren. Het was allemaal eenvoudig, je sociale kring is klein, overzichtelijk en direct, je zegt elkaar goedemorgen en gedag. Ik kan dat ook op twitter gaan doen, iedereen een goede morgen gaan wensen, melden dat ik een bakkie (_)] doe. Maar wie zijn jullie? Wat heb ik met jullie? Of sterker nog, wat hebben jullie met mij?