Nog maar twee weekjes. Twee. Nog even de adem in houden. Nog maar even. Op eieren lopen, zoals Batman en Robin ooit eens deden, voorzichtig, omdat anders de hel los barst, anders zal het ingenieuze vernietigings apparaat, verborgen binnen de eierschalen, in werking treden. Nog maar twee weekjes. En dan? Wennen? Afkicken? Mezelf laten verliezen in onbezonnen deugden? Hoeveel tijd zal het grote scheuren in beslag gaan nemen? Hoever is de scheuring al gevorderd? Bepaalde gevoelens zijn al geheel weggeebt. De visie op de toekomst is duidelijk. Het scheuren lijkt al ver gevorderd. Eindelijk los, dat is de gedachte die leeft, aan het eind, nog maar twee weken. Het laatste stukje teer weefsel dat nog rest. Het laatste beetje ‘ons’.