De imperfectie

Als vervolg op mijn vorige stukje, geschreven en vrij stellig, nu toch wat meer nuance, zijn er dan helemaal geen dingen die niet vervangen kunnen worden door computers en robots?

Zo stond ik deze week in een gymzaal, trainen, mezelf ontwikkelen, sociaal met een groep. Ik kreeg persoonlijke feedback, iets wat ik van een machine niet zo snel of in ieder geval niet met dezelfde intensiteit zou waarderen. De aanwijzingen en woorden, de fysieke aanwezigheid gaven mij niet alleen het gevoel dat ik iets geleerd had. Ook voelde ik dankbaarheid, acceptatie, me verwant, onderdeel van de groep.

Zouden dat soort gevoelens ooit ook door een robot opgewekt kunnen worden, dat een mens zich dankbaar voelt en verwant met een robot?

Onderweg zag ik ook een aantal groepen in het park, rennen, oefeningen doen, onder leiding van een bootcamp instructeur. Het worden er steeds meer.. Is dat de richting die we op moeten gaan, alle banen verschuiving richting dienstverlening, persoonlijke aandacht en contact, ontspanning en zelfontplooiing.

Is de stelling dat de banen verdwijen dan ook niet te stellig? Juist omdat we meer tijd over gaan houden, hebben we meer ruimte en behoefte ons zelf te ontwikkelen op allerlei andere vlakken. Die kennis en expertise is nog niet zo makkelijk te vangen, zeker het persoonlijke contact en het gevoel dat we willen leren van ervaring en niet van enkel van opgeslagen kennis. Zien wat een ander mens kan en ons daaraan spiegelen en optrekken.

Zo heb ik deze week bij de zwemvierdaagse ook drie uur lang getekend, non stop. Helemaal op, maar het gaf zoveel voldoening en inspiratie, heb mezelf weer uit laten dagen en de reacties van de kinderen en hun ouders gaven me een heel goed gevoel. Dat is iets wat een computer nooit zal kunnen, juist de imperfectie, het kunnen presteren van iets wat voor anderen onwaarschijnlijk of onbereikbaar lijkt. Computers zijn in onze ogen te perfect, leuk voor precisie en bulk, van een computer verwachten we perfectie.. Van een mens niet. Als ik drie keer een pinguin met poffertjes dobberend in een zwemband mag tekenen, is hij iedere keer net even anders. En dat mag, het is geen fout, de imperfectie is een leermoment, voor mij en voor degene die staan te kijken hoe ik mijn best doe, hoe ik werk en met wat simpele lijnen de illusie van een pinguin probeer weer te geven.