Hoge lat-relatie

Eén blik was genoeg, ze wist nog niets van deze man die tegenover haar zat, maar toen hun ogen kruisten en langer bleven hangen dan de bedoeling stroomde het bloed naar haar hoofd en wist ze niet hoe snel ze met een verlegen lachje op haar mond weg moest kijken. Haar hele lijf stond in vuur en vlam.

Hij hield de deur voor haar open en in haar hoofd was hij daarmee gelijk een gentleman, ze bespraken wat koetjes en kalfjes, toch maakte alles wat hij zei warme gevoelens in haar los, ze wist het zeker, ze wilde met hem zoenen, niets wat haar van die gedachte af zou kunnen brengen. Het liefst meer, maar dat doe je toch niet op een eerste date? En zeker niet met de echt leuke mannen? Hij prikte wel, met dat sexy stoppelbaardje van hem, maar dat kon haar niet deren.

En nu?

Hij kijkt haar nog iedere dag even lief aan, geeft haar lief een kusje als hij vertrekt naar zijn werk, stuurt lieve berichtjes  en weer een kus en knuffel als hij thuis komt, soms probeert hij meer, hij vind haar nog steeds leuk. Hij heeft het voornemen zich regelmatig te scheren omdat ze vind dat het zo prikt. Hij doet zijn best, loopt zonder mokken de trap tien keer op en neer voor haar omdat ze dat fysiek niet meer trekt, zorgt goed voor zijn lief. Hij stopt er een hoop energie in, dat waardeert ze. Maar ze komt zelf energie tekort, kan nooit op hetzelfde niveau teruggeven wat ze krijgt. Niet dat hij dat direct van haar verlangd, maar hij heeft ook zo zijn behoeftes en ze voelt zicht schuldig als ze hem moet afwijzen. Hoe lief en leuk hij haar vind, ze vind zichzelf maar niks, kan niks, wil niks, doet niks. Niks. Niks aantrekkelijk, niks geen zin. Niks. Niks. Niks.

Soms voelt ze wel wat, maar het heeft veel meer nodig dan in het begin, enkel een blik en een simpel gesprek is niet genoeg meer. De deur open houden is niet bijzonder genoeg. Een hoop alcohol doet het soms weer wel, maar een garantie is het nooit. Het moet allemaal perfect, niet te snel, niet te langzaam, op de millimeter nauwkeurig.  Bij de minste afwijking is de hele sfeer al snel verpest, blaast hij de kaarsjes uit, druipt teleurgesteld af en mag het de volgende dag nog eens proberen maar veel kans geeft ze hem niet, misschien wil ze onbewust niet meer, ze vind dat ze het eigenlijk niet verdient, kan er niet meer van genieten. Nooit echt gedaan, het was een middel, nu ze hem heeft hoeft ze niet meer te doen alsof, ze mag zichzelf zijn van hem, maar daarmee gaat hun intimiteit verloren. Ze doet hem tekort en daardoor voelt ze zich nog minder, hoe meer ze hem afwijst, hoe harder hij probeert. Hoe harder hij probeert hoe schuldiger zij zich voelt.

De inspanning die hij moet leveren wordt steeds groter en de kans op slagen steeds kleiner. Waarom legt ze die lat toch steeds hoger, maakt ze het voor hem zo moeilijk, waar is ze bang voor? Waarom geniet ze niet meer van alle kleine dingen? Waarom laat ze zich zo makkelijk uit het veld slaan? Waarom kan ze zichzelf niet waarderen zoals hij haar ziet.. Hoe lang houden ze dit nog vol?