Verliefd

Ik was heimelijk verliefd op Linda. In mijn ogen het mooiste meisje van de klas. Het was de laatste dag van school voor de zomervakantie, de laatste dag op deze school zelfs, groep acht. Ik stond buiten bij de paaltjes te wachten, waarop weet ik niet meer. Misschien stond ik wel gewoon in gedachten. Ik stond daar en zij kwam door de grote schooldeuren naar buiten gelopen. Doelgericht kwam ze op me af, een notitieblokje en een pen in haar hand, haar korte blonde haren schitterden in de zon. Vlak voor me stond ze stil. Ze vroeg me iets. Ik zei niet veel, te verlegen. Of ik verkering wilde. Een vraag waar ik als klein jongetje geen raad mee wist. Verliefd zijn is één ding. Er echt werk van maken, daar was ik nog niet aan toe, ik was een laatbloeier maar wel vaak verliefd. Ik was verliefd, toch zei ik nee toen ze me dat op de laatste dag van school vroeg. Waarom? Niet omdat ik niet wilde, niet omdat ik bang was voor wat verkering inhield. Of bang voor het feit dat ik niet eens wist wat verkering inhield.

Het notitieblokje, de pen. Ik wist al dat ze het zou vragen toen ik haar daarmee naar buiten zag lopen. Het was een spel, eentje die alle meisjes uit mijn klas speelden. Het stond vol namen, namen van de jongens, sommige waren alweer doorgestreept. Het was een spel, wie krijgt het meeste jongens in haar verkeringsboekje. Het ging en om de aantallen, niet om mij.

Daarom zei ik nee. Nee tegen het spelen van een loos spelletje, nee tegen het enkel scoren van cijfertjes. Dat is niet wat liefde is. Passieloos. Dat is ook wat ik probeer te bereiken met mijn werk. Ik denk zelfs dat dat voor iedereen zou moeten gelden in alles wat we doen, als het enkel om cijfertjes gaat, dan hoeft het niet, zeg gewoon nee. Zover zelfs dat het niet uitmaakt hoeveel cijfertjes je op de factuur kan krijgen. Werken aan iets omdat je het leuk vind, omdat je een ander er een plezier mee kan doen. Schrijven omdat je gelezen wilt worden, al is het maar een enkeling, niet omdat je jezelf wilt verkopen en dus maar zoveel mogelijk lezers probeert te trekken met sprekende koppen, lijstjes en meer van dat soort contentmarketing strategiën die bezoekers naar je website stuwen. Bij jezelf blijven, je hart volgen.

Schrijven met Passie en daar dan je werk van maken, dat is wat de wereld mooier maakt, dat kan ik bewonderen, waarderen en is iets waar ik door geïnspireerd raak (steek die veer maar in je blog Karin).

Als ik teken doe ik dat niet omdat ik er voor betaald krijg. Ik teken omdat ik graag teken. Betaling is een soort van waardering, maar het plezier dat ik er zelf aan beleef is voor mij van meer waarde dan het geld. Ook de workshops die ik geef brengen mij zoveel meer inzicht, fungeren als een stok achter de deur die ik hard nodig heb om mezelf en mijn teken technieken verder te ontwikkelen. De avonden die ik en mijn compagnon spenderen aan speedcartoons zijn vooral ontspanning en veel lol. De prijs die ik hanteer is vaak een fixed price afspraak. De tijd en moeite die ik erin steek zijn vaak teruggerekend niet echt rendabel geweest, gelukkig ben ik niet financieel afhankelijk van mijn tekenwerk. Het maakt dat ik meer tijd kan besteden, minder druk op de ketel staat en de klant uiteindelijk beter bediend kan worden.

Linda liep weg. Niet eens bedroefd of beledigd, voor haar was dit maar een spel. Niet dat ze mij niet leuk vond. Ik zou haar nog tweemaal zien. De eerste keer op het afscheidsfeestje, waar we samen hebben gedanst, mijn armen om haar heen, elkaar diep in ogen kijkend. De tweede keer was alweer na de vakantie, op de nieuwe school, in een van de pauzes kreeg ik een spontane aai over mijn kortgekapte bol, daarna liep ze giechelend met haar vriendinnen mijn leven uit.

Dit was het derde blog in het kader van Ik Blog de Zomer Door #IBZD.