Verregend

DSC_0073
Lieve Ankie.

Jouw voorliefde voor de eilanden vind ik op dit moment moeilijk te doorgronden. Het is misschien ook wel het verkeerde eiland en al helemaal het verkeerde moment. Het is hoogst waarschijnlijk ook de regen. De tent houd me gelukkig droog, maar dat is enkel de buitenkant. Vanbinnen ben ik doorweekt de druppels zitten in mijn hoofd en langzaam loop ik vol en bovenop drijven al mijn gedachten als drenkelingen waar ik me niet van kan afwenden, de een roept nog harder dan de ander, het wordt me teveel, weglopen lukt niet, ik zit vast net als hier op dit eiland en de gedachten blijven roepen, alles, allemaal, tegelijk.

Regen doet iets met je gemoed. Het doet iets met hoe je de wereld aanschouwt en in mijn optiek is het geen mooie wereld als het regent, zo ook dit eiland. Het maakt de wereld kleiner, je blik wordt versperd en reikt niet meer tot aan de horizon, maar tot aan de rand van het gordijn dat de druppels vormen. Het zorgt ervoor dat ik me niet buiten de tent zal wagen als het niet hoogst noodzakelijk is, geloof me als ik zeg dat er voor mij, op dit moment, op dit eiland werkelijk niets is wat de noodzaak heeft mij uit de tent te lokken. De regen houd mij hiermee gevangen, op mijn plek, geborgen maar beperkt.

Ik ben hier voor mijn rust, om tot introspectie te komen, om persoonlijk te groeien en oude dingen een plek te kunnen geven, maar bovenal om te begrijpen wat jou in hemelsnaam zo aansprak aan de eilanden. Ik ben hier om papier te vullen met gedachten, woorden maar vooral ook tekeningen. Buiten tekenen is geen doen met dit weer, dus zal ik me maar moeten behelpen met het tekenen van wat zich in de tent bevind, weinig uitdagend gezien ik deze spullen allemaal al ken en ik dus vooral moet oefenen in zelfdiscipline om het potlood op het papier te zetten.

Morgen zal het beter gaan, ik ben ook slecht voorbereid op pad gegaan, te hals over kop vertrokken. Welgeteld een handvol spullen heb ik bij me, genoeg voor een nachtje kamperen, meer niet. Dus morgen is prima, morgen komt het wel, zie ik weer verder wat te doen. Ik schrijf je deze brief, maar zonder enveloppe en postzegels op zak zal het wel even duren eer je hem zal ontvangen als ik hem, en dat is het meest aannemelijk, niet vergeten zal. “Een geheugen als een zeef” zei je altijd al, dat is en zal altijd zo blijven, ermee leren omgaan en jezelf blijven is wat je me ook geleerd hebt.

Mocht ik onverhoopt vinden wat ik zoek, vinden wat jij allang gevonden hebt op dit en elk ander eiland schrijf ik je weer, teken ik er een kaart bij, zo’n echte, met palmbomen, voetstappen en doodshoofden, een groot kruis daar waar ik het gevonden heb, ergens, diep afgedaald in een door de zon gebleekte reuzenschedel, door een oogkas heen gekropen en met mijn zaklamp schijnend tegen de binnenkant van de hersenpan, roepend en luisterend naar de echo die weerkaatsen zal. Roepen zal ik je naam, hopend op antwoord. Als ik het gevonden heb dan zie ik je weer, als ik je gevonden heb dan gaan we samen weer op pad, neem me dan mee naar je eiland, toon me daar waar jij gelukkig bent.

liefs, D.

 

—–

Naar aanleiding van de eerste blog opdracht van Karin, Ik Blog De Zomer Door http://www.met-k.com/2015/05/29/ik-blog-de-zomer-door/

Join the Conversation

12 Comments

  1. Oef die zoektocht, wat kan dat toch veel teweegbrengen, om nog maar te zwijgen van de emoties die het kan veroorzaken.

    Een mooi beschreven verhaal, waar iets van wanhoop in door klinkt, ik hoop dat de schrijver vinden zal wat hij zoekt en nodig heeft.

    Groet Melody

  2. Een ontroerend verhaal van een man die de zieleroerselen van zichzelf en vooral van zijn partner probeert te doorgronden. Mooi

    Groetjes, Ria

  3. Een onbewoond eiland met regen, triester had je het niet kunnen maken. Maar het verhaal klinkt verder als een klok. Ik kan me goed inleven in de hoofdpersoon.

Leave a comment

Leave a Reply to Esther Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *