“Ik zit nu pas op de helft” Die gedachte schoot door mijn hoofd. Ik zit op de helft of loop er tegenaan te schurken. Misschien heb ik het mis, ben ik allang over de helft heen, maar ik ga er vanuit dat ik de tachtig wel ver passeer.
Maar ik heb dus nog een eind te gaan, ben al ver genoeg om terug te kijken en te bedenken wat ik allemaal al heb meegemaakt, wat mij tot hier heeft gebracht. Al die dingen, al die ervaringen, ik kan dat alles nog gaan verdubbelen tot ik er bij neer val, bijleren, bijschaven, bijneervallen.
Maar waar wil ik heen? Ik zit immers pas op de helft, heb dat hele eind al gedaan en moet dus minsten nog dat hele eind ook weer verder om te komen waar ik wezen moet. Dat laatste zal wel komen, dat vergt van mijn kant geen enkele inspanning.
De eerste jaren gingen speels, onbezorgd en redelijk vanzelf, gereguleerd van buitenaf en ik stroomde lekker mee. Ik had een omgeving waar ik veilig kon opgroeien, twee liefhebbende ouders en dito grote zus waar ik naar op keek en van afkeek. Een jeugd zonder noemenswaardige problemen. Een gelukkige jeugd.
Ondertussen heb ik weer een hoop meegemaakt, sommige zaken minder gelukkig en tekenend andere weer vrolijk en positief, ben ik vader geworden, ben voor een tweede keer getrouwd en sta nu ik op de helft ben weer voor een nieuwe weg, nieuwe keuzes, maar anders dan de eerste jaren van mijn leven waar ik door de stroom ben meegevoerd heb ik het gevoel dat de stroom mij in zijn rivier heeft meegenomen en ik nu in de monding aan de rand van de zee in de luwte lig. Een zee vol mogelijkheden, vol stromingen maar vooral immens, tot aan de horizon en met ongekende dieptes. Wachten op een vloedgolf, mee met de onderstroom. Of een paar flinke slagen geven en de luwte verlaten.
Ik ben daar niet zo mee bezig, ik ben meer met het voortkabbelen van het nu bezig.
Nu is het leven fijn en goed, en dit is het helemaal, en de toekomst, tja, er van maken wat er van te maken valt, zo veel als mogelijk.
Gedachtes komen en gaan, soms kabbel ik voort, soms sta ik even stil, soms schiet zo’n gedachte voorbij en kijk ik hem na als de echo’s langzaam uit mijn hoofd ebben, maar dit keer besefte ik dat ik op de helft ben, in theorie zou ik nog alles een keer over kunnen doen en met de ervaring die ik al heb zelfs er nog een schepje bovenop doen, dat zou resulteren in minstens twee nieuwe kinderen, nog twee keer trouwen, over mijn cariere nog maar te zwijgen, nog acht nieuwe werkgevers, daar zit ik ook allemaal niet op te wachten, maar het besef dat de tijd die ik nu dus nog voor me heb dat allemaal zou kunnen bewerkstelligen geeft ongekende mogelijkheden. Dus kijken waar de stroom me heen brengt en dan maar zien waar ik wat bij kan sturen, heb het idee dat het wel de goede kant op gaat 🙂
Heel herkenbaar! Behalve die luwte dan. ; )
Ben wel blij met mijn luwte, ben behoorlijk hard neergekwakt en een heftige tijd gehad daarvoor. Nu op mijn gemak even kijken waar ik heen zou willen en dan maar zien waar ik dan in terecht kom 🙂
Klinkt goed! Luwte, op je gemak kijken, mogelijkheden onderzoeken. Dan kan de komende stroom alleen de jouwe zijn. : )
Ik ben ook dol op luwtes, ben dat watertrappelen meer dan zat. Om maar even in de metaforen te blijven hangen. : p
Even stoppen met trappelen dan, kijk wel uit dat je dan niet kopje onder gaat?