De schildpad was op weg. Op weg naar het veld, waar de sla door de regen lekker fris en schoon was gespoeld. Langs de kant zat de haas zijn vacht te drogen in de zon. “Dag schildpad” zei de haas. “Dag haas” zei de schildpad. “Waar ga je zo vroeg naar toe?” wilde de haas weten. De schildpad begon te glimlachen en zei: “Ik ga naar het veld. De sla is door de regen lekker fris en schoon gespoeld. Ga je mee?” De haas vond het een geweldig plan. Samen gingen ze verder op pad. De haas druk pratend, druk springend. De schildpad rustig luisterend, stapje voor stapje. De haas werd ongeduldig. “Het duurt mij te lang zo, ik ga vast vooruit, ik zie je later wel” zei de haas en hij stoof weg. De schildpad wilde nog wat zeggen, maar de haas was al te ver weg. De regen had niet alleen de sla lekker fris en schoon gespoeld. Ook het water in de beek, die langs het veld liep, was flink gestegen. De haas die nu bijna bij het veld was kon zover niet springen en durfde niet naar de overkant te zwemmen. Ongeduldig en een beetje boos op de regen sprong hij op en neer. De schildpad zag de haas al bij de beek driftig heen en weer springen. Hij glimlachte weer. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij. “Wat moeten we nu doen?” zei de haas. “Nou…” antwoorde de schildpad. Maar de haas ging door “Ik kan zo ver niet springen!”. “Nou…” antwoorde de schildpad. Maar de haas ging door “Wachten tot het water zakt duurt veel te lang!”. “Nou…” antwoorde de schildpad. Maar de haas ging door “Voor geen wortel ga ik dat water in! Oh schildpad, waarom heb je me dit niet verteld, we komen zo nooit bij de sla die door de regen lekker fris en schoon is gespoeld!”. “Nou…” antwoorde de schildpad geduldig. “Nou?” “Spring maar op mijn rug, dan zwem ik naar de overkant!”. Zo kwamen de schildpad en de haas op het veld waar de sla door de regen lekker fris en schoon was gespoeld